‘Met de geboorte van dit kindje’ dacht ik nog, ‘word ook ik meer geboren.’
DE GEBOORTE VAN MIJN NIEUWE WEBSITE
DORRIT HUPPES | 04.03.18
Het afgelopen jaar heeft me in contact gebracht met een nieuw deel van mezelf. Het begon eigenlijk in Nieuw Zeeland, begin dit jaar. Ik maakte daar samen met mijn man en ons zoontje van twee jaar een reis van 8 weken. Ik kwam er een week voor vertrek achter dat ik zwanger was, dus we waren eigenlijk met ons vieren. Gedurende de reis kon ik voelen dat ik me het aankomende jaar meer wilde gaan focussen m.b.t. mijn therapiepraktijk. Ik besloot geen workshops meer te gaan geven en me in individuele sessies alleen nog maar te richten op de imprint van hun conceptie, zwangerschap en geboorte. Ik wilde werken met mensen die ergens voelen dat er in die tijd sprake was van omstandigheden die van invloed zijn geweest op hun latere leven. Mensen die zich bewust wilden worden van hun imprint en er samen met mij naar wilden kijken. Mensen die voelden dat ze ergens niet helemaal zichzelf konden zijn of ervaren, een gevoel van bedding misten in zichzelf. Ik voelde dat mijn eigen proces van zwanger zijn daar op een bepaalde manier parallel aan zou gaan lopen, zoals ik sowieso geloof dat alle cliënten die bij me komen mij net zo goed iets laten zien als ik hen. “Met de geboorte van dit kindje “ dacht ik nog, “word ook ik meer geboren”.
De wens ontstond om een logo te ontwikkelen. Een logo dat niet zozeer moest gaan uitstralen wat ik doe in mijn praktijk, maar wie ik ben. Mijn essentie. En daarop volgde eigenlijk meteen ook de wens om daar ook een website bij te gaan maken. Waarbij de tagline uiteindelijk geworden is “bedding geven aan de essentie van leven”. Maar… voordat die bedacht was liep het leven even anders dan gedacht… Tijdens de terugreis van onze reis kreeg ik in het vliegtuig bij 13 weken een miskraam. Ik wist meteen dat het mis was. Ik had het immers al eerder meegemaakt. Het had iets heel surrealistisch om in de lucht, zo dichtbij de hemel en het contact met de zielenwereld, ons kindje te verliezen. Ze had ons gedurende de hele reis vergezeld en nu was daar het moment om afscheid te nemen. Niet verwacht, na zoveel weken, ergens diep van binnen wel bang voor geweest, en vooral intens verdrietig.
De eerste weken na thuiskomst was er eigenlijk alleen maar ruimte voor rouw, leegte en omschakelen. Van het beeld dat ik had bij het aankomende jaar naar een nieuwe realiteit. Nadat ik er ruimte aan had gegeven begon er in mij een aanhoudend gevoel te groeien dat het zieltje dat bij ons gekomen was nog steeds weleens van grote betekenis zou kunnen gaan zijn voor dit jaar. Het zieltje zou voor nu dan wel niet fysiek komen, maar ik merkte dat er in mij echt iets was veranderd.
Door mijn zwangerschap (en haar liefdesveld!) was ik in contact gekomen met een nieuwe focus en manifestatiestroom. Ik had het gevoel dat ik een stuk van mijn essentie weer kon ervaren waar ik lang geen contact mee had gehad. In dromen zag ik haar (als 3 jarig meisje) sterrenstof in mijn zevende chakra strooien, waarbij ze lachte en mij telepathisch liet weten dat dit allemaal deeltjes waren van mijzelf die ik was vergeten of afgesplitst of verdrongen had. Ik ervaarde daarbij ongelofelijk veel blijdschap.
Een paar maanden later werd het me nog helderder toen ik een opstelling deed over “alleengeboren tweelingen”. Al langere tijd had ik een sterk vermoeden dat ik deel ben geweest van een “vanishing twin” en deze opstelling bevestigde dat. Ik “ontmoette” mijn eeneiige tweelingzusje en het was alsof er een deel van mij eindelijk begreep waarom afscheid nemen een groot thema is in mijn leven en ik ook altijd het gevoel heb van gemis.
Gedurende de rest van dit jaar ben ik op verschillende manieren bezig geweest om dit verloren zielsdeel van mezelf (want zo kijk ik naar mijn tweelingzusje en naar het fenomeen van “vanishing twin”) te integreren. Ze heeft me in contact gebracht met dat deel van mijn essentie, wat mee is “weggegaan” op het moment dat zij terugkeerde. Pas op een later moment viel voor mij het kwartje dat het mijn zusje was dat bij me was geweest als kindje deze keer, met als liefdevolle missie om net zolang met mij mee te reizen totdat ik haar boodschap echt kon horen. Toen dat kwartje was gevallen kon ik eindelijk het missen van ons ongeboren kindje echt een plekje geven en sindsdien is het contact met mijn tweelingzusje krachtiger. Echter niet meer vanuit het verlangen om “daar” met haar te zijn, maar ik kan haar in mezelf te voelen, zien en horen. Ik vind niets zo indrukweekend als het me bedenken dat er, als zij wel fysiek geboren zou zijn, iemand zou zijn geweest die enorm op mij zou lijken. Het is net alsof ik mezelf voor het eerst kan zien (en ook mooi kan vinden).
En toen was mijn nieuwe website geboren… een bezegeling van een intens, prachtig en krachtig transformerend jaar, een naar buiten komen met en uitkomen voor mijn essentie. En vooral ervaar ik een hele diepe vervulling in het kunnen leven van mijn levensmissie.
